من و ماه محرم زنده بودن        بود حسن عطا الحمدلله

نبودم حق مراسینه زنم کرد      شدم اهل بکا الحمدلله

من ازدامان پاک مادرخود          توراگشدم گدا الحمدلله

من ازهیئت هزاران خیردیدم      شدم حاجت روا الحمدلله

سیاهی عزایت نورمحض است   که گشته رزق ما الحمدلله

رسد روزی که درسجده بگویم     رسیدم کربــــــلا الحـــــــمدلله

ابر و باد و مَه و خورشید و فَََلک? یک? شِع?ر اَس?ت!

هَـر نَــسیمِ حَــرَمِ کــر?ببلا را عِــشـق اَســت

آنـکـه در شش مـاهـگـی بـاب الـحـوائـج مـیـشـود،

گـر رسـد سـن عـمـو قـطـعا قـیـامـت مـیـکـنـد . . .

زهرا عذار نیلی نگشود بهر حیدر
من هم به محضر تو صورت نمی گشایم
گر افکنی جدایی در بین جسم و جانم
دیگر به جان زهرا از خود مکن جدایم

دست از سرم بردار من بابا ندارم
زخمی شدم بهر دویدن پا ندارم

مهم نیست که در عشق شکست بخوری ،

 مهم این است که در عشقی

که به خدا داری شکست نخوری  . . .

خدایـــا! سرده این پایین، از اون بالا تماشا کنـــ

اگه میشـه بیــا پاییـن و دستـــــاے منـــو ها کنــ

خدایـــا!سرده این پایین،ببـین دستــامـو میلرزهــ

دیگه حتـے همه دنیا،به این دورے نمـے ارزهــ

تو اون بالا من این پایین،دو تایـے مون چرا تنها؟

اگه لیلـے دلش گیــــره! بـــــگو مجنون چرا تنها؟

خدایــا! من دلم قرصه،کسے غیر از تو با من نیستــ

خیالت از زمین راحت ،که حتـے روز،روشن نیستــ

کسـے اینجا نمـے بینـه که دنیـــــــــا زیر چشماتهــ

یه عمره یــــــادمـــــــون رفته،زمیـن دار مکافـاتهــ

فراموشم شده گاهـے،که این پایین چه هــــا کردمــ

که روزے بایـد از اینجـا بــازم پـیــش تو برگردمــ

خدایــــــا! وقــت برگشـتـن یه کم با من مدارا کنــ

شنیــدم گرمــه آغوشـــــت،اگه میشـه منــم جا کنــ

کاشکی زخم تو در جان داشتم

پای در کوه و بیابان داشتم

تا بپویم وسعت عشق تو را

مرکبی از نسل طوفان داشتم

دیدن روی تو آسان نیست آه

کاشکی من داغ هجران داشتم

آه از فصل خزان ای کاش من

از تو باغی در بهاران داشتم

تا بیفشانم به‌ پایت سر به ره

کاشکی جان فراوان داشتم

بعد از آن مثل شقایق های سرخ

خلوتی در باغ باران داشتم

یک غزل بس نیست در اوصاف تو

کاش صدها شعر دیوان داشتم

اللهم عجل لسیدنا المظلوم الفرج

دست ما به دامان نجابتت !ای گستره امید! به ما مجال عاشق شدن و فرصت

احیاء در فضای عطش خود را عطا کن . مگر جز امام کسی شایستگی و قدرت این

بخشیدن را دارد؟

این پیله های انجماد را که قرن هاست زمین به دور  باور خویش تنیده  چه کسی

جز منجی قادر به شکستن است؟

این قفس تنگ ماده و این حصار سیاه فراموشی را کدام دست خورشیدی جز تو

قادر به گشودن است؟

ای پاسخ مشترک تمام سوالات !

دریاب این نفس های خسته از خویش را ....بنگر و شفاف تر از ایینه ببین ما را که

شکایت یخ زدگی خویش را به محضر خورشیدی تو اورده ایم.

موعود ترین تبسم اسمان! ما را به اتش انتظار خود احیا کن که می دانیم که

کسی منتظر تر از تو نیست!