خدايا بار ديگر رمضانت صدايم مي زند.نکند چوب خشک زندگي رمقم را بگيرد و دوستيت را نتوانم.چه زود مي گذرد ثانيه هاي عمر بي حاصل! چه زود مي گذرد عطش لبهاي تابستان. چه زود مي رود سياهي چشم شب!و چه زود مي رود جاده غمزده تکرار زندگي!نکند لحظه هاي ناب سحر و افطار بي من سپري شود! نه نه مگر چند بهار لبخند مي زنم؟ مگر برگ چند خزان را رنگ مي زنم؟ و برف چند زمستان را هاشور؟

ثانيه هاي عمر کوتاهم بي باطري نگاهت نمي ماند.بايد بلند شوم .ميدانم بيدارم مي کني..